Henry Cowell'in piyanodan farklı tını elde etme teknikleri

Abstract

20. yüzyıl öncesi Amerika’da, Avrupa müziği örnek alınmakta ve eğitim için Avrupa’ya gidilmesi gerektiğine inanılmaktaydı. 20. yüzyıl başlarında öncü Amerikalı besteciler, kendi müziklerini oluşturmak için yeni kaynak arayışlarına girdiler. Henry Cowell (1897-1965), Amerika’nın sunduğu göz kamaştırıcı farklı kaynakları kullanarak bir müzik ortaya çıkarmayı en geniş anlamıyla başaran ilk bestecilerden biri oldu. Cowell birçok ses materyaline, yeni besteleme tekniklerine ve Avrupa dışı müzik etkilerine cesur ve akıllıca bir yaklaşım sergileyen eserler besteledi. 1919 yılında, doğuşkanların müziğe etkisi ile ilgili teorilerini sunduğu “New Musical Resources” (Yeni Müzikal Kaynaklar) adlı bir kitap yazdı. Toplumu, zamanın müziğini dinlemeye ve üzerinde fikir yürütmeye teşvik etmek gerektiğine inandığı için, 20. yüzyıl bestecilerini ve eserlerini duyurma amacıyla 1925’te New Music Society’yi (Yeni Müzik Derneği) kurdu ve 1927’de bu bestecilerin eserlerinin yayınlandığı New Music Quarterly’yi (Yeni Müzik Dergisi) çıkartmaya başladı. Birçok müzik okulunda ders verdi ve önemli bestecilerin öğretmeni oldu. Verdiği konferansların yanı sıra çok sayıda makale de yazdı. Cowell’ın yaptığı ilk deneysel çalışmalar, piyanonun pek kullanılmayan olanaklarından kaynaklandı. Deneylerinin öne çıktığı ve tekniklerini geliştirdiği 1920-1935 yılları arasındaki dönemde, piyanodan farklı tını elde etme yöntemleri üzerinde çalıştı ve eserlerini konser salonlarında defalarca icra ederek olumlu ve olumsuz tepkiler aldı. 1935-1950 yılları arasında deneysel çalışmalardan biraz uzaklaştı ve Avrupa dışı müzikle ilgilenmeye başladı. 1950 yılından ölümüne kadar yaptığı bestelerinde ise, bu iki ayrı dönemi bütünselleştirme çabası içine girdi Cowell’ın piyanodan farklı tını elde etme yolundaki tekniklerden ilki, ikiden fazla bitişik notanın aynı anda seslendirilmesiyle oluşan “ses salkımı”dır (tone cluster). Cowell avuç içi, yumruk veya önkolla çalınan bu ses salkımlarını, genellikle eserlerinin melodik çizgisini güçlendirmek için kullandı. Cowell “ses salkımı” terimini müzik dünyasına kazandırmakla kalmayıp, onlar için yeni bir notasyon da geliştirdi. Cowell’ın kullandığı diğer teknik ise, kendi deyimiyle “string piyano”dur (string piano). Cowell’ın string piyano eserleri, piyanonun tellerinin parmakla çekilmesi veya tellere avuç içi ve parmağın sürtülmesi gibi yöntemlerle çalınmaktadır. Aynı zamanda Cowell, piyanonun tellerine çeşitli nesnelerle mühadale ederek yeni tınılar yaratma fikrini de kullanmış, bu fikir daha sonra Cage tarafından “hazırlanmış piyano” (prepared piano) olarak geliştirilmiştir. Henry Cowell ve eserleri, piyano müziği edebiyatında geniş bir yer tutmamasına ve sık icra edilmemesine rağmen, 20. yüzyıl piyano müziğine doğrudan ve dolaylı olarak büyük katkılarda bulunmuştur.

Until the beginning of 20th century, America composers mostly imitated the composers in Europe and believed that they should go to Europe for taking a proper music education. At the beginning of the 20th century, pioneers of American composers searched new sources to make their own music. Henry Cowell (1897-1965), was one of the first composers who achieved to make his music using attractive new musical sources of America. Cowell composed many pieces which suggested a wise and courageous approach to various sound sources, new composing techniques and non-European musical effects. He wrote a book titled “New Musical Resources” (1919), in which he explained his theories about the effect of overtones in music. He wanted to stimulate the society to listen and have some idea on contemporary music. For this purpose he established the “New Music Society” in 1925 in order to introduce 20th century composers and their works. He also started to issue “New Music Quarterly” in 1927 to publish the scores of those works. He taught at various music schools and many of his students have become well-known composers. Besides many seminars he wrote numerous articles. Cowell’s first experimental works originated from the possibilities of the piano, which were not frequently used before. Between 1920 and 1935, which is the period he concentrated on his experiments and developed his techniques, he worked on obtaining different sound qualities from the piano and he performed such works in concert halls, having both positive and negative critics. In the period 1935-1950 leaving his experimental works he was mostly interested in non-European music. Finally, from 1950 until his death, he tried to combine his previous innovations in his compositions. One of the techniques introduced by Cowell in order to obtain new sound qualities from the piano was the “tone cluster”, formed by playing more than two consecutive notes at the same time. Cowell used these clusters, which are played by full hand, forearm or fists, to reinforce his melodic lines. Cowell not only invented “tone cluster” term, but he developed a new notation to write them as well. Cowell’s other new technique was what he called “string piano”. His string piano compositions are played by plucking, pressing or rubbing the strings of the piano with fingers or palms. Cowell also used the idea of manipulating the strings of the piano with various tools to create new sonorities. This idea has been developed as “prepared piano” by John Cage in the following decades. Although Henry Cowell’s compositions do not take an important place in the literature of piano and are not performed frequently, they have an important influence either directly or indirectly on the twentieth century piano music.