Şeffaf tarihçilik derken

Abstract

Kebikeç’in bir önceki sayısında kaleme aldığım “Aşk, Istırap, Hasret ve Fotoğraf: Kadın Eli/Kalbi Değmiş Eski Mektuplar” (Kebikeç, 40 (2015)) adlı yazımda ilginç bir tecrübe yaşadım. İlginç bir “hata” da diyebiliriz aslında, ama ondan da öte bir durum söz konusu. Zihnimin bana bir oyunu sanki. Araya bir başka sayı girmeden bunun üzerinde biraz durmak, sizlerle paylaşmak, biraz da sesli düşünmek istedim. Çünkü tarihçinin ya da meraklı bir gözün gördüğüyle, okuduğuyla zihninin ona oynadığı oyunlar konusunda iyi bir örnekle karşı karşıya gibiyiz. Madem ki arada bir “şeffaf tarihçilik”ten dem vuruyorum o halde işin bir ayağı olan tarihçinin zihnini de bu vesileyle biraz kurcalamakta yarar var.