Demiraçma Köyü

Abstract

93 Harbi sonucunda Rus Çarlığı'nın eline geçen Osmanlı topraklarında yaşayan Müslüman halk, zorunlu göçe tabi tutuldu. Göç yollarında açlık, soğuk ve hastalık gibi pek çok zorlukla karşılaşan göçmenlerin büyük bir bölümü hayatta kalamadı. Göç edenlerden Longro ailesinden Uzun Hüseyin önderliğindeki bir grup gemiyle önce Şile'ye sonra da Demiraçma köyüne ulaştı. Demiraçma ve civarındaki köylerin yerli halkı tarafından başlangıçta istenmeyen bu göçmenler, zamanla köyde yerleşik bir hayat kurdu ve Anadolu kültürüne uyum sağlamaya çalıştı. Gürcü asıllı bu göçmenlerin Demiraçma köyüne gelmesiyle kültürel ve sosyo-ekonomik yapılarında değişiklikler meydana geldi. Bazı Gürcü kültür ögeleri günümüze kadar korunabilse de çoğu Anadolu kültürüyle bütünleşme sürecinde kayboldu. After the Russo-Turkish War in 1878, the local Muslim populace in the annexed Ottoman territories faced various atrocities and massacres, which forced them into immigration. Many of those refugees faced incredible hardship, and some died while trying to reach Ottoman-controlled Anatolia. One of those refugee groups, led by Uzun Hüseyin from the Longro family, arrived in Şile and commuted to Demiraçma. Facing the local population's reluctance initially, they settled in Demiraçma and tried to adapt to the local culture. In time, the village experienced a great cultural and socio-economic transformation. Today, we can see glimpses of Georgian cultural heritage in Demiraçma, even though many cultural practices have been lost in time.