Behiye Öztürk’ün hikayesi: Bulgaristan göçü ve adaptasyon süreci

Abstract

1980’li yıllara gelindiğinde Bulgaristan’daki Türk nüfusu en kalabalık azınlık olarak varlığını sürdürmekteydi. Bulgar hükümeti bu durumdan memnun değildi ve Türk kökenli vatandaşlarını asimile olmaya zorlamaktaydı. Asimilasyon politikaları ise en nihayetinde insanları yıldırmış ve göçe mecbur bırakmıştı. Bu çalışma, bu azınlık grubun bir parçası olan Behiye Öztürk ve ailesinin 1989 yılında Türkiye’ye yaptıkları göç ve göç sonrası adaptasyon süreçlerini ele almaktadır. Behiye Öztürk’ün bireysel deneyimleri ve sözleri üzerinden, kendi hikayesi incelenmiştir. By the 1980s, the Turkish population in Bulgaria remained the largest minority group. However, the government was dissatisfied with this situation and sought to force Turkish citizens into assimilation. These assimilation policies ultimately wore people down and compelled them to migrate. This study examines the migration of Behiye Öztürk and her family to Turkey in 1989, as well as their post-migration adaptation processes. Behiye Öztürk's personal experiences and her own words are used to demonstrate her story.