1970 Gediz depreminin ve deprem sonrası yaşanan göçlerin sosyoekonomik ve kültürel sonuçlarının incelenmesi

1970 yılı Gediz depremi sonrası halkın büyük bir çoğunluğu Kütahya’nın diğer ilçe ve merkezine ya da Uşak gibi yakın illere göç etmek zorunda kalmıştır. Bu göç dalgası hem Gediz’in hem de göç alan bölgelerde sosyo-ekonomik ve kültürel bir değişime sebep olmuştur. Halkın göç ettikleri yerlere adaptasyonu kolay olmamış hem psikolojik hem de ekonomik anlamda mücadele etmeleri gerekmiştir. Göç eden ailelerde erkek, kadın ve çocukların da adaptasyon süreci farklılık göstermiştir. Ata mesleği ile uğraşan ve esnaf mesleğini bırakmak zorunda kalan aileler ise özellikle zor durumda kalmıştır. Deprem sonrası Gediz’de ekonomiyi etkileyen birçok faaliyet durmuş birçok kişi göç ettikleri bölgede şeker, tekstil ve gübre fabrikalarında işçi olarak çalışmak durumunda kalmıştır. Deprem öncesi ve anında hükümetin göstermiş olduğu yaklaşım ve politikalar incelendiğinde de hükümetin durumu başarılı bir şekilde yönetemediği görülmüştür.

After the Gediz Earthquake in 1970, the majority of the people had to migrate to other districts and centers of Kütahya or to nearby provinces such as Uşak. This wave of migration caused a socio-economic and cultural change in both Gediz and the receiving regions. It was not easy for people to adapt to the places they migrated to, and they had to struggle both psychologically and economically. The adaptation process of men, women and children in immigrant families differed. Families who were engaged in the ancestral profession and had to give up the tradesman profession were in a particularly difficult situation. After the earthquake, many activities affecting the economy in Gediz stopped and many people had to work as workers in sugar, textile and fertilizer factories in the region they migrated to. When the approach and policies of the government before and during the earthquake were examined, it was seen that the government could not manage the situation successfully.