Türkiye’de tarihi eser kaçakçılığı ve defineciliğin etkilerinin tarihsel olarak gelişimi ve izlenmesi

Abstract

Tarihi eser kaçakçılığı, özellikle Türkiye gibi zengin tarihi mirasa sahip ülkeler için büyük bir sorun teşkil etmektedir. Anadolu’da Osmanlı Dönemi’nden itibaren takip edilebilecek kaçakçılık, Batı’nın müze faaliyetlerine önem vermeye başladığı dönemde en üst düzeye ulaşmıştır. Kaçakçılık ve defineciliği engellemek amacıyla etkili adımlar ise 19. yüzyılda atılmaya başlamıştır. Definecilik, hem zararlı bir bağımlılık hem de kolay yoldan zengin olma hayali ile Anadolu insanının kültüründe yer bulmuştur. Bu makale Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyeti dönemlerinde definecilik ve kaçakçılığın gelişimini, bu suçun halk içinde nasıl yayıldığını ve nasıl definecilik yaptığını aktarmaktadır. Ayrıca, basında yer bulmuş kaçakçılık haberleri ile Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyeti devletlerinin aldığı önlemler incelenmekte ve değerlendirilmektedir. Smuggling of historical artifacts is a major problem, especially for countries with rich historical heritage such as Turkey. Smuggling, which can be traced in Anatolia since the Ottoman Period, reached its highest level when the West started to prioritize museology. However, effective steps to prevent smuggling and treasure hunting began to be taken only in the late 19th century. Treasure hunting has found a place in the culture of Anatolian people as both a harmful addiction and the dream of getting rich easily. This article explains the development of treasure hunting and smuggling during the Ottoman and Turkish Republic periods, how this crime spread among the public, and how treasure hunting was practiced. In addition, the smuggling news in the press and the measures taken by the Ottoman Empire and Republic of Turkey are examined and evaluated.